P A R K I N S O N A T E 29: waargebeurd (2): UFO?

UFO?

Zomaar, even tussendoor, een kort, waargebeurd verhaal.

We gaan terug naar 1978. Corrie, mijn toenmalige vriendin, en ik gaan een bevriend stel, Frank en Karen, voor een paar dagen gezelschap houden op hun vakantieadres, een camping bij de Unterbacher See, Oost-Dusseldorf, Deutschland.

Het is vrijdag, wir nehmen der Zug. Weldra aangekomen bij de grens worden we door een Deutsche Zollbeamte op onvriendelijke wijze gesommeerd uit te stappen: "Aussteigen!".

Oei!, zo’n 10 minuten hiervoor had ik een plakje Afghaanse hasjies, Straßenwert zehn Gulden , onder het wastafelplankje in de wagon-wc getaped. Verdammt, ze zouden toch niet?……..Nein! Glücklich! De achterste helft von der Zug wordt afgekoppeld en blijft in Die Niederlande. Wij worden verzocht plaats te nemen in het voorste gedeelte von der Zug om de reis te hervatten: ‘Im vorderen teil des zuges platz nehmen, bitte’. Mijn smokkelpoging is mislukt. 

Freitagnachmittag treffen wir unsere Freunde. Und um die Geschichte kurz zu machen: op zaterdag besluiten we gevieren om in de buurt van de camping wat vertier te zoeken, een café oid. Op de camping zelf gibt es absolut nichts zu erleben. We lopen door die seelenverlassene Straßen. Het is een druilerige avond. Er is bovendien niets te vinden wat maar enigszins op een bar of cafe lijkt, laat staan dat er een open is. Geheel nuchter, en dit is ein sehr wichtig detail, want géén alcohol én niet stoned, aanvaarden we de terugweg naar de camping bij de Unterbacher See. In een van de laatste straten hört es auf zu regnen, we klappen de paraplus dicht. Dan zien we auf enden van die inmiddels dunkle und verlassene Straße een oranje lichtschijnsel, boven een huizenrij hangen, zweven, trillen, op, ik schat, 200 meter kijkafstand, in meiner Erinnerung. Het oranje licht heeft de vorm van een grote ronde schijf. Eerst denken we aan een verlichte luftballon, het is van die orde van grootte. Een reclame stunt? We krijgen ruim de tijd om het verschijnsel te observeren. Nee, kein luftballon, geen reclame uittingen te zien, geen vertoon van lichtprojectie. Laserstralen zijn er nog niet in 1978, dus daar denken we überhaupt niet aan. Was dann? Een helicopter, ein Hubschrauber? Nein, nein! Wir hören kein Motorengeräusch.  

Totdat plots het oranje verschijnsel traag begint te bewegen, te deinen, om daarna langzaam, dan wat sneller, sneller, steeds sneller, en uiteindelijk met duizelingwekkende vaart al zigzaggend aan de zwarte, inmiddels vrij heldere hemel, tussen de sterren te verdwijnen. Er is maar 1 conclusie mogelijk: wir haben ein UFO gesehen! Nog onder de indruk laufen wir zurück zum Campingplatz.

Als factcheck hebben we de volgende dag de plaatselijke zondagskrant gekocht om te kijken of het ook andere mensen was opgevallen. Niet dus.

Vandaag de dag, zo’n 45 jaar na dato, variëren de lezingen van het voorval per getuige. Zo stonden we daar, volgens de een, met meer dan 4 mensen te kijken, mit einer ganzen Gruppe. Volgens wéér een ander waren het drie objecten. Volgens weer een ander van ons kwam het ‘object´nog een (paar) keer teruggevlogen, om op dezelfde al eerder vertoonde wijze, definitief zu verschwinden. 

Diese Geschichte ist so, wie ich sie in meiner Erinnerung habe. Ik heb een UFO gezien, oder zumindest ein DUFO, ein Deutsches Unindentified FlugObjekt.