P A R K I N S O N A T E 36: Spanje/Asturias/Lastres (3): conclusie, conclusión

 

Spanje/Asturias/Lastres: conclusie, conclusión

Het verhaal vanuit het P-perspectief.

Allereerst: de vliegreis, el vuelo, dat ging wonderbaarlijk goed, zowel heen als terug.

Een toilet, un baño, was telkens in de nabijheid, belangrijk ivm met mijn plotselinge aandrang! Ongevaarlijk.

Dan: het lopen in Lastres viel niet tegen. Op het begin liep ik nog met twee stokken, later zonder stokken, sin bastones! Bergop is voor mij makkelijker dan bergaf. Afremmen is lastig, sowieso. Soms gevaarlijk.

Zwemmen, nadar, kan ik nog, maar overeind komen en in de golven staan lukt niet meer. Te instabiel, teveel beweging van zand, wind en water. Best gevaarlijk.

Ik ben de eerste dag aan zee overigens geprikt door een kwal, medusa. Aflandige wind, té druk met mijn balans. Daarom deze pijnlijke verrassing. Niet gevaarlijk.

Verder: één keer flauw gevallen door een té lage bloeddruk, presión arterial baja. Oorzaak: té vroeg, té haastig, té steil, té warm, nog niets gedronken, niets gegeten. Ik was alleen,  had wel wat moeite om overeind te komen. Gevaarlijk.

Daarnaast ben ik s’nachts bij het weer in bed stappen een keer met mijn jukbeen op een stenen vensterbank gevallen! Gelukkig niets gebroken, nada roto! Nat washandje en weer doorslapen. Maar ik heb daar uiteindelijk wel meer last van gehad dan ik aanvankelijk dacht: moe en nóg duizeliger. Behoorlijk gevaarlijk!

Verder viel mijn gezichtsvermogen een keer gedeeltelijk weg, onderste helft van gezichtsveld grijs, gris. Ik denk combinatie van fel zonlicht en vermoeidheid.

Het trok gelukkig snel weg. Op zich was ik niet geheel onbekend met dit fenomeen, omdat Safia hier in het verleden wel eens mee te doen had, zonder gevolgen. Het is meer een migraine-ding, geloof ik. Gevaarlijk?

Conclusie: Ik kan meer dan ik dacht, tegelijkertijd ben ik zieker dan ik hoopte, tegen beter weten in. Parkinsonisme is een permanent aanwezige stoorzender, soms op de achtergrond, vaak nadrukkelijk, en niet zonder gevaar.

Het was verheugend en emotioneel om de reis te kunnen maken, om weer samen daar te zijn, maar het was zeker óók confronterend voor mij én voor Safia om te zien waar ik 1,5 jaar geleden nog toe in staat was en hoe beperkt ik nu ben. Ik ben in feite in alles afhankelijk geworden van Safia. Vervoer, boodschappen, koken, huishouden, begeleiding bij activiteiten zoals wandelen, zwemmen. Haar importantie en toewijding is met geen pen te beschrijven!

Thuis in Nederland zitten we toch in een min of meer, más o menos, veilige, zorgvuldig opgebouwde cocon. In Lastres zijn omgeving en omstandigheden wat confronterender, wat gevaarlijker misschien?

We hopen in Maart 2024 terug te keren. Met eigen vervoer, voor een langere periode, tijdstip van retour laten bepalen door de situatie van dat moment en niet door een geboekte vliegreis.

We weten nu wat te verwachten, te doen en te laten. Of dat ook gaat lukken? Het is misschien wat gevaarlijk om deze conclusie nu al te trekken. Laten we het hopen. We missen Lastres enorm! We hebben in ieder geval iets om voor te gaan, om naar uit te kijken en dat is de grote winst!

Alle prachtige foto’s op deze pagina zijn uiteraard gemaakt door Safia.

Behalve deze laatste foto ;-)