P A R K I N S O N A T E 50: Jubileumaflevering!

De 50e Parkinsonate! 

Aflevering 50, vandaag, 1 januari 2024. Als dat geen reden tot reflectie is? Voor mij was 2023 vooral een jaar van afscheid nemen, muchas despedidas. Afscheid van mijn gezondheid, mijn mobiliteit, de controle, de spraak, het lopen, mijn dagelijkse bezigheden (zoals het schilderen, gitaar én piano spelen, muziek- en video producties op de computer, lange wandelingen, museum- én concert bezoek, eindeloos films en series kijken). Afscheid van gezamenlijke toekomstplannen, vertrouwde omgevingen (N-Limburg, Veluwe), de huizen, de spullen, de tuinen, de moestuinen, de natuur, de dieren (de honden, katten, kippen, paarden, geiten, schapen, ezels). Afscheid van het werk, de cliënten en daarmee vooral afscheid van de vele mensen die we de afgelopen dertien jaar hebben leren kennen, zowel in N-Limburg als de Veluwe. En ten slotte hebben we met veel verdriet in 2023 definitief afscheid genomen van enkele (zeér) dierbaren, waaronder een van beste vrienden en mijn moeder.

Maar 2023 was ook een jaar van het verwelkomen van nieuwe zaken, zoals de onaflaatbare en onvoorwaardelijke, liefdevolle zorg en steun van Safia. De steun van mijn kinderen op de moeilijke momenten. De nieuwe én hernieuwde vriendschappen, de nieuwe woning, nieuwe buren, nieuwe stad, nieuwe inzichten. Een jaar van het overwinnen van ontelbare hobbels. Het terugvinden van het plezier in het luisteren naar muziek, lezen, tekenen, het kijken naar tv of streamingdiensten. Het dagelijks delen en aanvullen van playlisten op Spotify met vrienden/familie. Het starten van mijn blog, Parkinsonates, plus de reacties.

Enfin, oordeel zelf. Hieronder chronologisch wat hoogte- en dieptepunten:

15-01:  Klacht bij de huisartsenpost. Na 4 maanden niet serieus genomen te zijn met mijn symptomen.  

02-02: Overlijden van onze dierbare en geliefde vriend Johan (67).

10-02: Crematie Johan.

16-02: Eindelijk!  Een andere huisarts, die wel luistert. Resultaat: doorverwijzing naar een neuroloog (de 4e sinds 2021).

07-04: Afspraak bij nieuwe neuroloog, ziekenhuis Doetinchem.

11-04: Fotoboek met verhalen. Georganiseerd door Zina, mbv Moenja en uiteraard de creatieve bijdragen van familie en vrienden.   

12-05: Datscan in Doetinchem n.a.v. bezoek neuroloog. 

19-05: Diagnose n.a.v. de scan: Parkinsonisme (waarschijnlijk msa-c). 

03/04-06: Jammerlijk mislukte autoreis naar Spanje, 2000 km voor niets gereden.

16-06: Publicaties eerste Parkinsonate (blog).

03-70: Start programma “Grip op Parkinson".

18-07: Sleuteloverdracht huis Helmond.

17-08: Verhuizing van Beekbergen naar Helmond

26-08: Crematie vader (93) van een oude vriend plus buurtgenoot van mij. 

04-09: Crematie zus van mijn moeder, Mien (98).

15-09: Crematie Rob (67), een oude bekende.

04-10: Geslaagde vliegreis naar Spanje.

04/18-10: Verblijf in Spanje, het nooit meer verwachtte weerzien met de zee en de bergen, de mensen.

18-10: Geslaagde terugreis uit Spanje.

20-10: Corona! 

09-12: Het zachte overlijden van mijn moeder (97), waar Safia, Hanneke en ik getuigen van waren.

16-12: Vervolgens het mooie en liefdevolle afscheid van mijn moeder.

19-12: Eerste prijs gedichten-wedstrijd-Stichting Parkinsonfonds (klik hier om het gedicht te lezen).

23-12: Aanschaf eerste rollator.

 

Uiteraard hoort óók in dit rijtje thuis: alle bezoek, samenzijn, hulp van én met oude én nieuwe vrienden, familie, kennnissen, etc. Dit is echter teveel om op te noemen. Evenals alle bezoeken aan alle wachtkamers van huisartsen, huisartsenposten, bloedafnameposten, apotheken, therapeuten, ziekenhuizen. To much.

Dan alle materiële hobbels die we onderweg tegenkwamen, zoals de voortdurende, tot waanzin lijdende keuzestress (om uiteindelijk nóg het verkeerde te kiezen), lekkages, mankementen, oplever-  en afleverproblemen, autopech, valpartijen, het hield niet op. 

Evenals de fysieke symptomen die gepaard gaan met mijn ziekte, die komen, gaan en weer komen. Elke dag was/is een (meestel onaangename) verrassing, een uitdaging, een nederlaag, een overwinning. 

Safia, Marco, Moenja, Zina en Luca, en verder iedereen in mijn omgeving: bedankt voor jullie liefde, begrip en steun waar mogelijk. Op naar 2024!